ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΚΙΝΣΟΝ
Η νόσος του Πάρκινσον είναι Νευροεκφυλιστική ασθένεια της μέλαινας ουσίας. Η μέλαινα ουσία αποτελεί τμήμα ενός δικτύου πυρήνων στις εσωτερικές περιοχές του εγκεφάλου τα οποία οποία αποκαλούνται βασικά γάγγλια.
Οφείλεται στην προοδευτική νέκρωση των κυττάρων της μέλαινας ουσίας τα οποία παράγουν το νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη.
Η ντοπαμίνη βοηθά την δημιουργία και τον έλεγχο της κίνησης του σώματός μας.
Η έλλειψη της ντοπαμίνης σε δομές των βασικών γαγγλίων, είναι η αιτία των εξωπυραμιδικών συμπτωμάτων, τα οποία μπορεί είναι τρόμος (τρεμούλα), δυσκαμψία ή ακαμψία, βραδυκινησία ή ακινησία και αστάθεια.
Σήμερα ασθενείς πού κάνουν χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων (κλασικά νευροληπτικά, π.χ αλοπεριδόλη) μπορεί να παρουσιάσουν ανάλογη εικόνα (δευτερογενής παρκινσονισμός). Αντι-παρκινσονικά φάρμακα είναι τα λεβοντόπα-καρβιντόπα, βρωμοκρυπτίνη, αμανταδίνη, αντιμουσκαρινικά κ.τ.λ. Έχουν προταθεί και χειρουργικές θεραπείες όπως τελευταία η εν τω βάθη εγκεφαλική διέγερση του υποθαλαμικού πυρήνα(DBS-STN).
Σημαντικό ρόλο στην αποκατάσταση του ασθενούς έχουν προγράμματα εργοθεραπείας και φυσικοθεραπείας, που βοηθούν σε μία πιο αυτόνομη ζωή. Η φυσικοθεραπεία έχει ως κύριο στόχο τη διατήρηση της μέγιστης πιθανής λειτουργικότητας των ασθενών μέσω επανεκμάθησης των φυσιολογικών προτύπων κίνησης, διατήρησης της ελαστικότητας των μυών και υποκατάστασης της αδύνατης κινητικής συμπεριφοράς από μια άλλη εφικτή με παρόμοια αποτελεσματικότητα.